Περίοδος Β'

Έχουν περάσει σχεδόν 3.5 χρόνια από τη στιγμή που σταμάτησα να ασχολούμαι με το παρόν blog. Οι λόγοι διακοπής του τότε ήταν ο φόρτος εργασίας καθώς και οι θλιβερές πολιτικές εξελίξεις. Οι πολιτικές εξελίξεις παραμένουν θλιβερές, η δουλειά υπάρχει ακόμα και μάλιστα έχουν προστεθεί και χρόνια προβλήματα με τενοντίτιδες και το μισητό Σύνδρομο του Καρπιαίου Σωλήνα. Στο ενδιάμεσο έχω δεχτεί πολλές παραινέσεις να το συνεχίσω καθώς και πολύ τιμητικές εξομολογήσεις ανθρώπων που μου είπαν πως διαβάζουν τα αρχειακά άρθρα του μπλογκ με πάθος, κάτι που ομολογώ πως το έχω κάνει και εγώ καναδυό περίεργες νύχτες. Ανησυχητικό το να διαβάζει κανείς τον εαυτό του - το ξέρω - και αφού δεν έχω ψυχαναλυτή το ομολογώ εδώ δημοσίως. Το γιατί τώρα ξαφνικά μου προκύπτει η διάθεση έστω να ξαναρχίσω να γράφω εδώ δεν το έχω εξηγήσει αλλά συμβαίνει, οπότε λέω να κάνω μια προσπάθεια. Ας μη το δέσει κανείς κόμπο - μπορεί να πεθάνει σύντομα και πάλι.

Τα τελευταία ποστ είχαν να κάνουν με το Ατομικό Πρωτάθλημα Ανδρών του 2011. Στο ενδιάμεσο όλα νομίζω τα Ατομικά Πρωταθλήματα στην Ελλάδα πήγαν άπατα από άποψη κάλυψης - το τελευταίο δε είναι σαν μην έγινε ποτέ, γεγονός που προκαλεί μια κάποια θλίψη. Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν για το Διασυλλογικό Πρωτάθλημα της Α'  Εθνικής. Ευτυχώς, η κάλυψη των κορυφαίων διεθνών τουρνουά στο ενδιάμεσο έχει αναβαθμιστεί πέραν από κάθε φαντασία. Ζούμε μια χρυσή εποχή για το σκάκι στο διαδίκτυο, όπου πλέον έχουμε στη διάθεσή μας live κάλυψη και πολύ υψηλής ποιότητας σχόλιο ενώ καθημερινά οι παρτίδες που παίζονται αναλύονται από GM στα ξένα σάιτ. Όταν έγραφα για την Ολυμπιάδα του 2010 στο Khanty-Mansiysk η κάλυψη ήταν ανύπαρκτη διεθνώς ενώ την τελευταία Ολυμπιάδα την είδαμε live από την αρχή έως το τέλος. Στα μεγάλα τουρνουά οι παίκτες δίνουν συνεντεύξεις τύπου μετά από κάθε γύρο, οι οποίες κάθε άλλο παρά τυπικές είναι - εξαιρούνται τα ματς για τον Παγκόσμιο Τίτλο όπου ο ψυχολογικός παράγοντας είναι τόσο ισχυρός που οι παίκτες δεν λένε απολύτως τίποτα κατά τη διάρκειά τους. Όπως και να χει, δεν σκοπεύω να καλύπτω διεθνή τουρνουά με τον τρόπο που το έκανα.

Το μπλογκ είχε αρχίσει την άνοιξη του 2010 μετά από ένα απαράδεκτο τουρνουά που είχα παίξει στους Αμπελόκηπους ως ψυχολογικό διέξοδο για την σκακιστική μου στασιμότητα αν και πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε πάθος. Μετά από ένα παρόμοια απαράδεκτο τουρνουά που έπαιξα το καλοκαίρι του 2013 στη Νίκαια, και για παρόμοιους ψυχολογικούς λόγους, μπήκα ξαφνικά στον κόσμο του σκακιού δι αλληλογραφίας. Δεν μπορούσα να φανταστώ τότε, πως αυτό θα εξελισσόταν σε μία παθιασμένη ενασχόληση και σίγουρα δε μπορούσα να φανταστώ πως θα είχα τα αποτελέσματα που έχω αυτά τα δύο σχεδόν χρόνια που ασχολούμαι. Πολύ φοβάμαι πως οι αναγνώστες της δεύτερης αυτής περιόδου του ιστολογίου - αν τελικά ευδοκιμήσει κάτι τέτοιο - θα πρέπει να είναι έτοιμοι να αντέξουν άρθρα με παραπλήσια θεματολογία, η οποία κακά τα ψέμματα είναι λίγο κουραστική για όσους δεν ασχολούνται. Επιπροσθέτως, θα ήθελα να τονίσω πως αντίστοιχο ψυχολογικό σοκ από κακή μου απόδοση σε τουρνουά κανονικού σκακιού δεν πρόκειται να συμβεί για τον απλούστατο λόγο ότι τώρα πια παίζω εντελώς για πλάκα και δεν ενδιαφέρομαι καθόλου για τα αποτελέσματα. Τις παρτίδες τις πετάω χωρίς καν να τις αποθηκεύω. Οπότε δεν υπάρχει κάποιο ανάλογο κακό αποτέλεσμα που να με σπρώχνει πίσω στο μπλογκ. Όπως είπα, δεν έχω ιδέα τί είναι αυτό που με σπρώχνει.

Αυτή τη φορά το μπλογκ θα είναι ανοιχτό ως βήμα και σε άλλους ανθρώπους. Υπάρχουν κάποιοι φίλοι που σίγουρα θα γράψουν κάτι. Παραμένει κλειστό προς ανακοινώσεις σκακιστικών παρατάξεων και διαφημίσεις για τουρνουά. Αυστηρά κλειστό ως προς αυτά. Επίσης, η εμφάνισή του θα μείνει έτσι ακριβώς όπως έχει, χωρίς στολίδια, plugins και τέτοια. Τα δε links που υπάρχουν δεξιά δεν τα πειράζω για την ώρα, θα ανανεωθούν και αυτά όταν βρω το κουράγιο. Αυτά και με τις υγείες μας.