Η πρώτη σκακιέρα της ομάδας των συγγραφέων, ο Henry Thomas Buckle (1821-1862), όταν πέθαινε από τυφοειδή πυρετό στη Δαμασκό, ψέλλιζε "Το βιβλίο μου, το βιβλίο μου, δε θα τελειώσω ποτέ το βιβλίο μου!". Παρόλα αυτά το μεγαλύτερο μέρος της 'Ιστορίας των Πολιτισμών' εκδόθηκε μετά θάνατον σε τόμους και έγινε κλασσικό. Ο Henry Thomas Buckle ήταν τηρουμένων των αναλογιών αντιεξουσιαστής στις ιδέες του, αναφανδόν υπέρ απόψεων για αδυνάτισμα και αποκέντρωση των εξουσιών των κεντρικών κυβερνήσεων για τις οποίες πίστευε ότι το μόνο που πετυχαίνουν είναι να μεταρρυθμίζουν κάτι παλιό παρά να γεννάνε κάτι νέο. Υπέρμαχος της "αλλαγής από τα κάτω", φανατικός εχθρός της οργανωμένης θρησκείας και μαχητής της ελευθερίας του λόγου ήταν μαύρο πρόβατο για το κατεστημένο των διανοούμενων της εποχής. Ο Δαρβίνος τον χαρακτήριζε ως "τον πιο επικίνδυνο διανοούμενο της Αγγλίας".
Στα μέσα του 19ου αιώνα ο Buckle ήταν ο δεύτερος ισχυρότερος σκακιστής της Αγγλίας πίσω από τον Staunton, αν και o Steinitz τον θεωρεί ισχυρότερο ακόμα και από τον Staunton. Το 1849 κερδίζει ένα νοκ άουτ match tournament ξεπερνώντας τα εμπόδια των Williams, Tuckett και Medley στο Ries' Divan (γνωστό και ως Simpson's-Chess-Divan ή Simpson's-in-the-Strand), ένα εστιατόριο του Λονδίνου που αποτέλεσε το σκακιστικό κέντρο της πόλης για αρκετά χρόνια. Μάλιστα το συγκεκριμένο τουρνουά έχει χαρακτηριστεί ως το πρώτο σύγχρονο σκακιστικό τουρνουά. Είχε προηγηθεί νίκη του σε ματς έναντι του Kieseritzky, ενώ το 1851 κέρδισε σε ανάλογο ματς και τον Löwenthal. Ενώ λίγο μετά τη νίκη του Anderssen στο μεγάλο τουρνουά του Λονδίνου (1851), τον κέρδισε σε φιλικό ματς. O Buckle ήταν μέλος της διοικούσας επιτροπής του τουρνουά αυτού και μάλιστα με τις 5 λίρες που δώρησε για τη διοργάνωσή του συν άλλες 5 που αποτελούσαν το παράβολο συμμετοχής, το όνομα του συμπεριελήφθη στον πίνακα με τους σπόνσορες όπως μας πληροφορεί το βιβλίο του τουρνουά που επιμελήθηκε ο Staunton. Παρά το ότι πλήρωσε το παράβολο ο Buckle τελικά επέλεξε να μη συμμετάσχει στο κύριο τουρνουά παρά μόνο σε κάποιες παράπλευρες εκδηλώσεις - αγώνες επίδειξης.
Η φιλασθένειά του και το ιστορικό του έργο, αποτέλεσαν δύο σημαντικά εμπόδια στην σκακιστική του εξέλιξη αλλά ο βασικός λόγος που τον απέτρεψε από το να συνεχίσει την σκακιστική του καριέρα ήταν η απέχθειά του στο πολύωρο παιχνίδι. Είκοσι και πλέον χρόνια πριν την εφεύρεση του σκακιστικού ρολογιού και ακόμα περισσότερα πριν να γίνει αυτό απαραίτητο σε κάθε τουρνουά, οι παρτίδες διεξάγονταν χωρίς χρονικά όρια, απλώς με διακοπές για την επόμενη ημέρα. "Η αργοπορία μιας ιδιοφυΐας είναι απλώς ενοχλητική, η αργοπορία όμως μιας μετριότητας είναι ανυπόφορη" - μια διάσημη ρήση του.
Φιλικό ματς, Λονδίνο 1851
1 e4 e5 2 Nf3 Nc6 3 Bc4 Bc5 4 c3 Nf6 5 d4 exd4 6 cxd4 Bb4+ 7 Bd2 Bxd2+ 8 Nbxd2 d5 9 exd5 Nxd5 10 Qb3 Nce7 11 0-0 0-0 12 Rfe1 Nf4?!
Μέχρις εδώ μια φυσιολογική αντιμετώπιση του ανοίγματος και από τους δύο παίκτες ακόμα και με τα σημερινά κριτήρια. Η κίνηση του ίππου όμως είναι πρόωρη και ανοίγοντας της a2-g8 διαγώνιο, ο ιταλικός αξιωματικός αποκτά φοβερή ισχύ. 12...c6 ενισχύοντας της μπλοκάδα στο d5 είναι το σωστό.
13 Re4 Neg6 14 Rae1 Qf6
14...Bf5 (Valentine Green - Steinitz, Λονδίνο 1862).
15 Ne5 Qg5?
Προσπάθεια αντεπίθεσης που καταρρίπτεται αποτελεσματικά από τον Buckle.
16 Bxf7+ Kh8 17 Nxg6+ hxg6 18 Qg3 Qxg3 19 hxg3 Rxf7 20 Rxf4 Rxf4 21 Re8+ Kh7 22 gxf4 1-0
Πηγές: chessgames.com, wikipedia, www.perceptions.couk.com, encyclopedia.com, wikisource.org, Tim Harding - The lost heroes of chess, http://www.chesshistory.com/winter/winter28.html
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου